7 porad jak dbać o zdrowe ciało i sprawny umysł
Pracuj bezpiecznie z prądem i uprawnieniami elektrycznymi
Czytaj więcej
Choroby tarczycy występują u dużego odsetka populacji polskiej, w tym w większości u kobiet. Zaburzenia tarczycy mogą mieć związek z nieprawidłowym działaniem układu hormonalnego, wadami genetycznymi lub nieprawidłową dietą. Czym różnią się od siebie nadczynność i niedoczynność tarczycy?
Zaburzenia tarczycy mogą wynikać z uwarunkowań genetycznych, nieprawidłowej diety, wrodzonych wad lub czynników środowiskowych. Na funkcjonowanie tarczycy wpływają również hormony wydzielane przez przysadkę mózgową, niedobór jodu w organizmie, a także zaburzenia układu immunologicznego. Jak rozpoznać, że tarczyca choruje? Czym różnią się od siebie niedoczynność i nadczynność tarczycy?
Nadczynność tarczycy to dolegliwość wynikająca z tego, że tarczyca produkuje zbyt dużo hormonów. Przyczyny tego schorzenia to zaburzenia przysadki mózgowej lub zła dieta. Nadczynność tarczycy leczy się, podając leki hamujące wydzielanie hormonów, w krytycznych sytuacjach narząd można operacyjnie usunąć.
Pierwsze i podstawowe badania w kierunku zdiagnozowania chorób tarczycy to oznaczenie poziomu tyreotropiny (TSH). Przy podejrzeniu nadczynności lub niedoczynności tarczycy przeprowadza się dalszą diagnostykę pod okiem endokrynologa. Lekarz może zlecić wykonanie USG, prześwietlenie RTG. lub biopsję. Jednym ze specjalistycznych badań tarczycy jest tzw. scyntygrafia.
Objawy towarzyszące nadczynności tarczycy to:
Niedoczynność tarczycy jest spowodowana niedoborem hormonów tarczycy, może być wywołana przez autoimmunologiczne zapalenie (tzw. chorobę Hashimoto), wskutek przedawkowania leków przeciwtarczycowych lub w wyniku niedoborów jodu w organizmie. Choroba ta jest dziedziczona genetycznie, leczy się ją, uzupełniając niedobory hormonów tarczycy w organizmie. Chory powinien być pod opieką endokrynologa – specjalisty.
Najbardziej charakterystyczne objawy niedoczynności tarczycy to:
